Ik ben Margriet Vanlommel, afkomstig van Houtvenne en de elfde uit een gezin met vijftien kinderen. Ik heb zeven broers en zeven zussen, allen gezond en wel. Zorgen voor elkaar, hard werken, organiseren, verantwoordelijkheid nemen en delen zijn de waarden die wij met de pollepel binnenkregen. Sinds ’83 wonen wij met veel plezier in de Mottaart in Herselt.

Ik studeerde in ’74 af als sociaal verpleegkundige. Ik werkte vijf jaar in de beschermde werkplaats in Lier, na mijn stage aldaar. Ik huwde met Wilfried Hermans uit Veerle. Toen kwamen de kinderen: Wies, Clara en Hugo. Ik bleef acht jaar onbetaald thuis voor de opvoeding van onze kinderen. Er kwamen ook nog twee Foster Parents kindjes bij uit Honduras. Tijdens die jaren thuis werkte ik als vrijwilliger bij Auxilia om zieke kinderen thuis te onderwijzen.

In ’88 startte ik een nieuwe job in het Rust- en Verzorgingstehuis Sint-Barbara. Ik verzorgde er twintig jaar, met hart en ziel, de sociale dienst. Honderden ouderen en hun familie uit Herselt heb ik begeleid naar en in hun nieuwe thuis. De samenwerking met een toffe groep collega’s en vrijwilligers uit Herselt en omgeving maakte dat ik mijn job ontzettend graag deed. Nadien deed ik vijf jaar vrijwillig de huiswerkbegeleiding van kinderen in Westerlo.

In 2009 verbleef ik twee maanden in de sloppenwijken in Jaipur in India en werkte er mee aan het Opus III-project: onderwijs geven aan straatkinderen. Daar heb ik heel basic geleefd, weinig geconsumeerd, maar ontzettend veel geleerd en dat voelde bijzonder goed: geen luxe, geen brol, maar zoveel vriendschap en liefde van de kindjes en hun ouders.
Mijn jongste zoon zette mij in ’74 aan om maandelijks brieven te schrijven voor Amnesty International en dat heb ik tot nog toe kranig volgehouden, omdat mensenrechten, overal ter wereld, moeten geëerbiedigd worden.

Vorig jaar werd ik, op vraag van de gemeente, zwerfvuilvrijwilliger en geniet ervan om onze buurt netjes te zien. Dankzij een toffe buurtwerking kregen wij in 2008 een babbelbank waar ook talrijke wandelaars en fietsers een rustpauze kunnen houden en even bijtanken. Samen met de buurt knapten we, op vraag van de ouderen, het “ kapelleke van de Mottaart” op.
Als ziekenbezoekster bij Samana Herselt tracht ik ouderen en zieken wat extra vriendschap te brengen. Onze vier kleinkinderen: Moos, Mette, Boris en Ada zijn mijn oogappels.

Waarom je voor mij zou kiezen? Gewoon, omdat ik van mensen hou, graag mensen verder help, graag zorg draag voor mensen. Ik voel me daar goed bij. Ik vind dat we terug moeten naar een sociale democratie, waar elke burger meetelt en gehoord wordt, waar aandacht is voor het WELZIJN van mensen, in solidariteit met elkaar en met de natuur. Ik beloof geen grootse dingen, alleen dat ik voor iedereen van U mijn uiterste best zal doen.